Zabieg diagnostyczny EKG polega na zmierzeniu różnic potencjałów, co jest możliwe dzięki galwanometrowi. Jest to najważniejszy element składowy elektrokardiografu. Badanie odbywa się za pośrednictwem elektrod umieszczanych na powierzchni ciała, które po podłączeniu do galwanometru zamykają obwód elektryczny.
Następnie prąd przepływający zgodnie z prawami fizyki od wyższej wartości napięcia do niższych wartości przyczynia się do ruchu wskazówek określanych jako wychylenia. Tego typu skoki graficznie przedstawiają krzywą elektrokardiograficzną, która jest podstawą do zaobserwowania jakichkolwiek zmian. Zapis badania EKG jest wyznacznikiem dalszej diagnostyki, bądź podjęcia leczenia.
W zależności od uzyskanego wyniku zawsze opisuje się podstawowe parametry określane, jako załamek P, Q, R, S, T. Ich występowanie, zakres wychyleń, częstotliwość dokładnie obrazuje obecny stan pracy serca. Ewentualne patologiczne zmiany powodują całkowity zanik załamków lub ich okresowy brak, zbyt wysokie lub niskie wychylenia, odwrócenia, czy nawet rozszerzenia.
Każda z sytuacji wymaga jednak indywidualnego omówienia i odrębnej diagnostyki, bowiem na końcowy wynik badania wpływa cały zapis, a nie tylko pojedyncze załamki. Istotne jest ich prawidłowe następowanie po sobie lub danej sekwencji. Dlatego też diagnostyka EKG musi być wykonywana przez specjalistę, który potrafi w prawidłowy sposób odczytać zapis i wdrożyć odpowiednie środki zapobiegawcze, profilaktyczne, bądź też zaproponować leczenie.
